Odnalezione w skalnych grobowcach nad wschodnim brzegiem Nilu staroegipskie malowidła ścienne z XXI w. p.n.e. świadczą o znajomości pewnych chwytów i technik walki, podobnych do stosowanych obecnie.
Nie ma jednak przekonujących dowodów na to, gdzie i kiedy powstały pierwowzoru poszczególnych rodzajów walki, które dały początek późniejszym stylom samoobrony. Jedynym pewnym faktem jest, ze istniały tysiące stylów walki, a wszystkie znane do dziś są w pewien sposób powiązane.
Etykę sztuk walki zawarto w kodeksach honorowych. Do najbardziej znanych należy stworzony w Japonii w okresie EDO (1603-1867) kodeks samurajów BUSHIDO. Zawierał wiele elementów konfucjanizmu, filozofii buddyjskiej, a w szczególności Zen. Życie samurajów było rodzajem praktycznego zastosowania moralności wynikającej z filozoficzno-teoretyczniej zawartości kodeksu. Pogarda śmierci, bezwarunkowa ofiarność i wierność danemu słowu - to podstawowe cechy ich filozofii. Rycerskie poematy epickie z tych czasów często odwołują się do starych wzorów cnoty i bohaterskich, owianych legenda, czynów z okresu walk rodów bądź całych narodów, jak Mongołów, Chińczyków i Japończyków.
Szlachetne zasady nie panowały jednak powszechnie i zdarzały się również przykłady podłości, zdrady, wiarołomstwa, bezsensownego okrucieństwa. Idealny wojownik w Japonii istniał tylko w literaturze. Średniowieczni rycerze Wschodu - surowi, wytrzymali na ból - podlegali także zwykłym ludzkim słabościom.
W tym okresie było w zwyczaju ze nawet najbardziej zahartowani w walkach rycerze zostawali mnichami, przyjmowali zakonne imiona i zamykali się w klasztorach.
Świątynie i klasztory były ogromnymi zespołami, w których przebywało wiele tysięcy mnichów-rycerzy. Klasztory często prowadziły miedzy sobą bezlitosne wojny, nie tyle o wyznawane doktryny, ile o zagrożone interesy materialne.
Ulubiona bronią mnichów była wysoka halabarda, naginata, z długim, wygiętym ostrzem. Używali tez łuków i strzał, mieczy, a czasem żelaznych maczug. Kodeks mnichów wzorowany był na kodeksie samurajów. Do najbardziej wojowniczych w Japonii należeli mnisi Enryaku-ji z góry Hiei oraz sekt z Nara (ninja). W Chinach sława okryli się mnisi z klasztoru Shaolin. Tam tez poszczególni autorzy doszukują się pierwowzorów samoobrony.
Historycy zajmujący się stylami walki i samoobrony dowodzą, ze wielcy mistrzowie dostosowywali je do miejscowych warunków terenowych. Jeżeli, np. teren był błotnisty, kładziono nacisk na techniki ręczne. W zatłoczonych miastach portowych, jak np. Szanghaj, przywiązywano szczególna wagę do mocnego uchwycenia i mocowania się. Natomiast na płaskim obszarze preferowano wyskoki i podcięcia nogami. W terenie skalistym i nierównym stosowano walkę połączona z biegiem, skokami, zmianami kierunki i postawy.
Naukę stylów prowadzono w specjalnych szkołach walki. Wielu uczniów zmieniało sztukę swych mistrzów wprowadzając do niej nowe elementy, co prowadziło do powstania odrębnych szkol. Często mało istotne zmiany powodowały, ze "nowy" mistrz mógł umieścić swoje imię w godle własnej szkoły.
Style ulęgały ewolucji również w sposób naturalny. Niektórzy mistrzowie opuszczali rodzinne strony w czasach zamieszek i wojen, aby osiedlić się w spokojnej okolicy. Wówczas przystosowywali styl do nowego terenu, warunków fizycznych i mentalności miejscowej ludności. Na pytanie, który ze stylów walki był lub jest najlepszy - nie będzie odpowiedzi, ponieważ taki nie istnieje. Wszystkie maja specyficzne wady i zalety. Tak, jak człowiek nigdy nie powinien być uważany za doskonałość, tak żaden z systemów samoobrony nie powinien być uznawany za niezawodny.
